Zmywam z powiek sen. Obraz zostaje…
Cudowny – najwspanialsza bajka z bajek…
Historia, co się rodzi między nami,
Którą tworzymy z podniecenia wypiekami.
Pytając, czy bajka ta to jawa?
Szczypiemy – myśląc, że pora wstawać.
Lecz boli, tak bardzo, jak rozstanie.
Więc jednak, całe to miłowanie
Jest faktem, a miłość już dojrzała
Wciąż dąży, by dusze, oraz ciała
Znów blisko, najbliżej, jak umiemy…
W przestworzach, daleko hen od ziemi.
Nieważne, że bezład dookoła,
Bo magnes wciąż ciągnie. Wnętrze woła.
Kochamy! Możemy tak bez końca.
W promieniach, jasności swego słońca.
wierszydła