Autor: Radosław Jewstafiew

Chcę zerwać siatkę nici projektów snując pajęczyny zapomnienia
Choć niby tyle do westchnień obiektów mnie tylko twoja postać rozaniela.
Trawi mnie ogień fascynacji tobą, rząd żądz nie pomaga wcale w tym,
Abym zapomniał, jak mogło być błogo, sprawcą tego szczęścia mogłaś zostać ty…

Wiesz, czasem trudno pisać wprost o uczuciach,
Choć mnie rozpiera radość ogień uszami bucha.
Opowiem więc o ogrodzie, w którym kwiat jabłoni
Niewinny wprost bielą motyl zwiewny goni,
Kiedy na wietrze dygocze lekko z wdziękiem…
Gdzie nawet owad w sieci pajęczej…
W kropelkach rosy, słońcu skąpany
Zapachem wiosny słowik pijany…
W moim ogrodzie, świerszczy bajaniu,
Z trawy zieleni na miękkim posłaniu,
Niedbałym ruchem odgarniając włosy,
Radując żywych swym anielskim głosem…
Dzięki takim podróżą tą zimową porą
Wiosenne się myśli w mojej głowie biorą.

Ciągle czekam, czas się kurczy
Choć cierpliwość jest tak wieka!
Wciąż cię kocham i wciąż pragnę
Tulić, nosić cię na rękach.
Znów próbuję lać odtrutkę,
Choć się staram do szaleństwa…
Nie potrafię cię wyplenić
Z zakamarków mego wnętrza.

Kiedy nie może mnie spotkać radość nieskończenie przeogromna – miłość twa
Muszę zwyciężać słabości, choć ciężko tak wzniecić znów żar.
Kiedy nie może mnie spotkać radość nieskończenie przeogromna – miłość twa
Muszą dziś starczyć te małe, więc cieszą: powiew wiosny, dziecięcy uśmiech, stokrotki kwiat.

No i powiedz, czemu te zabawy ciągle moim kosztem?
Och ma pani, ja już dawno z naiwności swej wyrosłem.
Będę wielkim, choćby tylko wielkim łgarzem.
Dość stagnacji pragnę w ruchu nieustannie nowych wrażeń.
Mówię sobie, lecz wieczorem znów przed twym ołtarzem klękam,
Bo cię kocham, a ta miłość tak męcząca, tak bezwzględna.

Ujarzmieni kajdanami prawd nie umiemy wzbić się w górę.
W pajęczynach paradoksów opadamy w czarną dziurę.
A marzenia? Leżą w chmurach, na obłokach śpią skulone
Tak realnie nierealne od niewiary przykurzone.
Więc co robić, kiedy leżą tam, na wyciągnięcie ręki w chmurach?
Musisz tylko w siebie wierzyć choć to trudne nie mów: bzdura.
Rozłóż skrzydła wyobraźni, wzleć wysoko, unieś pióra,
Wzbij się w górę ku obłokom… Hej! Ty latasz! To nie złuda!
Już świat cały u stóp leży, w spazmach szczęścia twoja buzia
I zdobywcy toczysz wzrokiem. Wiara! Wiara czyni cuda!

Wśród fantazji śmierci
Błogosławieństw życia
Rzeczywistość mierzi
– Ponure odkrycia.

Ty, który wisisz, gdy inni leżą.
Ty, oni swoją miarą cię mierzą.
Ty, który wodę zamieniasz w wino.
Ty, który spałeś z łatwą dziewczyną.
Ty, który ciągniesz swe ideały.
Ty, synu boży, tak doskonały.
Ty, modlisz się, by lud był szczęśliwy.
Ty, obiecujesz raj dla nieżywych.
Ja, chyba w końcu wydoroślałem.
Ja, coś się stało z moim zapałem
Ja, już nie wierzę w czcze obietnice.
Ja, bardzo szczerze szczęścia jej życzę.
Ja, rwę uczucia, choć jestem czuły.
Ja, wreszcie widzę drobne szczegóły.
Ja, i to boli chyba najwięcej.
Ja, się układam w swojej trumience.

Wyobraź sobie dużą wodę, zgorzkniałe martwe morze.
Wyobraź sobie oceanu niepokoju sine tonie
I teraz wiedz: To wszystko jeszcze nic, bo ja
Topię się w niemocy przesolonych łzach.
Wyobraź sobie dół, dół jeszcze większy.
Wyobraź sobie dół trzy razy potężniejszy
I teraz wiedz: To wszystko jeszcze nic, bo ja
W tym miejscu, gdzie niejeden z nich ma głaz
Przeogromną wyrwę mam.
Wyobraź sobie niedźwiedzi sen, sen jeszcze większy.
Wyobraź sobie polarną noc, mrok najostrzejszy
I teraz wiedz: To wszystko jeszcze nic, bo ja
Chciałbym położyć się i spać w drewnianym łożu z daszkiem.

Chcę z mroku wyjść cieszyć się słońcem,
Zapomnieć usta twoje gorące.
I przestać wierzyć w senne omamy.
Od dna się odbić, nie być spętanym.
Z szaleństwa sieci wyciągnąć głowę,
Wymazać z mózgu każdą rozmowę.
By słowo: Oczy – serca nie rwało,
Ciało – by wnętrza nie gotowało.
Chcę z mroku wyjść cieszyć się niebem.
Móc widzieć inne, nie widzieć ciebie.
By w nocy sny mnie z dala mijały,
Dotliły się serca przepastne pożary.
Chcę wreszcie żyć, choć nieszczęśliwy,
Lecz by to wreszcie nie było na niby.