Autor: Radosław Jewstafiew

Niczym ryba wyciągnięta z wody,
Żołnierz bez broni, skaut bez przygody,
Bez tłumów idole i politycy,
Jak striptizerka w dzień i w spódnicy,
Jak telewizor, gdy prąd wyłączą,
Kielich, gdy drinka z niego wysączą,
Jak w klatce niedźwiedź, słoń, albo lew,
Tak wbrew naturze, i światu wbrew,
Gdy ciebie nie ma, jest mi tak źle…
Znów tumiwisizm ogarnia mnie.
Więc bądź i kochaj, bym był radością,
By złość nie stała mi w gardle kością.
Bym był. Jak osioł gryzący trawę,
Lub tak, jak bocian jedzący żabę,
Niemowlak łapczywie szukający mleka,
Bądź, żyj i kochaj! Kocham i czekam!

Nie każ mi się cieszyć, że inny ktoś
Może cię pieścić, w ramiona wziąć.
Nie każ mi się cieszyć, że pędzi czas,
Gdy spacerujecie poprzez piaski plaż.
Nie każ mi udawać, że nie drażni mnie
Barwa twego głosu i dla niego śmiech.
Nie każ mi udawać, że nie widzę nic,
Że to wyobraźnia płata figle dziś.
Nie każ mi się cieszyć, że telefon też
Mój milczy, a twój wciąż zajęty jest.
Nie każ mi się cieszyć, że kolacji smak
Przy świecach w restauracji nie dotyczy nas.

Dlaczego wśród życiowych burd
Sprawia tak przeogromny ból,
Chociaż wygląda prze-niewinnie
Postać, jak z bajki i ze snu.
Magiczny uśmiech i te oczy…
Nie kontrolujesz swoich słów,
Kiedy powabnie obok kroczy,
Marzysz, by ją dotykać móc.
Obnaża wszystkie twoje myśli,
Przyspiesza oddech, wzmaga puls,
Chociaż wygląda prze-niewinnie
Z premedytacją pcha cię w dół.
I brniesz z głupoty, do idiotyzmu,
Od stacji miłość, do stacji raj,
Gdy się odwrócisz słyszysz jeszcze:
– Tak ukochany, więc czekam. Pa.
I tylko zapach petów zostaje,
A sens istnienia odjechał w dal
I ciągle walczysz ze zwariowaniem,
A ono sobie wciąż trwa, i trwa…

Przelane na papier myśli straszą,
Na szczęście nie znasz ich wszystkich.
Zostań w swojej skorupie.
Mądrości znajdziesz w encyklopedii.
Nawiedzony osobowością, która mnie przerasta
Patrzę z lękiem i nie chcę widzieć jutra.
Zapominam o wczoraj, a dziś jest tak krótkie.
Głowa jest tak pusta. Kasowanie. Ctrl F7?
To nie takie proste. To siedzi zbyt głęboko.
Myśli zblokowane pełzną w jedną stronę.
Wolę piekło z tobą niż rozkosze w niebie.
Pragnę twego dobra potęguję złość. Dość.
Kocham – naprawdę nie jest łatwo to powiedzieć.
A ja kocham, to tak głęboko siedzi.
Kocham – czy to ostatni raz?
Kocham, lecz czy na zawsze już pozostanie tak?

Więcej? więcej nie ma już nic.
Tylko chore, tak bezpłciowe dni,
Życia mała, dziurawa garść,
Myśli żebrzące o jeden, jedyny raz,
Oczy błagające o pomocny gest,
Usta szepczące: kocham, kocham cię…
Rozdzierający pustkę, jak nóż
Niemy duszy mojej kszyk:
Ukaż mi to miejsce, w którym warto.

Tak pragnę dotykać twych ust,
Tak blisko jesteś, tuż tuż.
Powracasz w nocy, gdy śpię,
Lecz co rano budzę się…
To pech.
Po nocy przychodzi dzień,
Znów próbuję znaleźć cię.
Marzę, że pokochasz mnie
I zostaniesz. Wiem,
To grzech.
Porażenie szczęściem mija,
To tak krótko, tylko chwila,
Kiedy jesteś obok mnie.
Znów odchodzisz. Wiem,
To pech.
W kotle namiętności wre,
Do szaleństwa kocham cię.
Marzę żeby objąć cię,
Pieścić, tulić, wiem,
To grzech.
Zrobię wszystko. Ty to wiesz,
Choć to grzech jest i mój pech.

Oknem wyleciała nadzieja na śnieg, na mróz.
Została beznadzieja i siedzi tu.
W cienkich dziurawych spodniach – choć mróz.
W sandałach bose stopy. A Bóg?
Zapomniał o mnie całkiem. Ja o nim też…
Umarły słowa: miłość, przyjaźń… szept:
Kochaj mnie. Całuj. Nadzieja żyje w nas śmiało…
Kochaj mnie. Całuj. Bez Boga, bez nadziei – co nam zostało?

Aniele boży, stróżu mój żuj swoje kłamstwa w ciszy.
Uczynków mych dobrych, czy złych i tak nikt nie policzy.
Nadzieja nadziewa mnie napal, wyśnione sny nie dają spać.
Myśli mnie niosą w daleką dal, głowa w ruletkę ruską gra.
Świerszcze cykają w trawie pierwsze, świetliki nucą smutne wiersze.
Latarnie płoną jednostajnie, słońce zachodzi, jest tak banalnie…
I w te banały wkraczasz ty – wypełniasz pustkę szarych dni.

Moje myśli przewiązane czerwoną wstążką, na szuflady dnie.
W twojej głowie nie ma dla mnie miejsca, ja to wiem.
Znów wszystkie słowa hasła, słowa klucze mylą kod,
Twoje serce , jak ze stali – nie chce wpuścić mnie na krok.
Dziwisz się, że tak kocham, że robię to całym sobą,
Że dobrze jest mi byle jak, byle gdzie, byle z tobą.
Znów uniosłaś, znów zabrałaś mnie w siną dal,
Szybowałem w mych marzeniach, niczym ptak…
A potem głową w dół, tak długo spada się z gwiazd
I lecę, i nagle: buch! Znów płaski, smutny jest świat.
W ten gnój, w ten ból wprost z nieboskłonu, gwiazd,
Lecz błagam zabierz mnie. Zabierz mnie jeszcze raz.

Kręte drogi życia, nowy zakręt bierz.
Zaufaj mi. Nie rozbijesz się.
Przez gołoledź, ranną mgłę,
Ja pilotem twym, weź ster.
Ominiemy kłamstwa i bałwanów rój.
Chodź. Daj dłoń. Pieść. Tul.
Na orbitę wynieś mnie.
Całuj – tego pragnę, chcę.
Pośród nocy pełnej gwiazd
Kochaj – tak mi ciebie brak.
Do obłędu doprowadzasz mnie.
Bierz mnie, jeśli tylko chcesz, więc chciej.