Autor: Radosław Jewstafiew

Znów szczyt marzeń mych okazał się dnem.
Nie polecę, skrzydła dawno już podcięte.
Wszystko durnowate, niedzisiejsze,
Nie przeskoczę. Nie zostanę prezydentem.
Gwiazda północy wyznacza kreatywny szlak.
Dalej, gdzie nie ma nic wrednego, skurwysyństwa…
Głębiej, gdzie nie ma nic, złych ludzi brak,
Znika zniechęcenie, zanikają świństwa.

To jest oszustwo, nie potrafię pojąć, jak to jest.
Nie chcę okłamywać siebie, że istnieje sens.
Zawracam. Nie mam siły nowych szukać wyjść.
Spójrz, po drugiej stronie barykady tkwisz.
A mi nie przeszkadza na ulicy czarny kot.
Jakiś piątek trzynastego? Zabobony – tylko to.
Karawana wąską, wyboistą dróżką sączy ślad,
Kusząco się uśmiechasz – wiem, to pozorów gra.
Kropla rosy, marny, szary pył, ziarnko piasku,
Przygniatany ciężarem niekoniecznie moich win.
O dniach chcę zapomnieć, nie pamiętać nocy,
Redukuję plany, nie mam już przyszłości
I nie nazwę nikogo swoim przyjacielem,
Wypluję słowo kocham nim się znów ośmielę
Sto razy, a potem sto pierwszy raz i znów.
Żadnych fantazji, dość bezużytecznych słów.
Rządzi pieniądz, politycy, czarny ksiądz.
Spokój ducha? Święte slogany poszły w kąt.
– Nareszcie – Jak wycharczał dyndający gość
– Jestem wolny, rejteruję, muszę odejść stąd
Do wieczności, tam, gdzie nie ma win.
Prócz win musujących, ale ty tu gnij.

Do góry nogami wszystko w kwestii życia.
To sprawa mojego myślenia, nie picia.
Dziś już wiem, kto jest kim i dlaczego,
Kto wrogiem, kto przyjacielem, kto kolegą,
Kogo nie ma i nigdy nie będzie,
Kto mi pomógł, kto opuścił w potrzebie.
Na ulicach mijam ludzi bez twarzy,
Bez duszy migają obrazy
Płytkie, jak w brazylijskim kinie,
Ale minie, z czasem wszystko minie.

W latającej trumnie, jakiś czarny typ
Pomachał mi ręką, został tylko świst.
Czart nadstawia rogi, groźnie bucha dym,
Anioł stoi z boku smutno marszcząc brwi.
Wyskubane skrzydła, u stóp puchu garść,
W dłoni pajda chleba, nawet masła brak.
Zakazany owoc zgnił i z drzewa spadł.
Jak pies ogrodnika: nie da, nie zje sam.
Nie baranku boży – głupi tryku – patrz.
Boskie ideały dawno trafił szlag.

Zmysłowa i lekka tak zaglądasz tutaj co dzień.
Twe dłonie zimne, jak śnieg, o dreszcz przyprawiają mnie.
Spojrzenie stalowych oczu przeszywa ciało na wskroś.
Z każdym dniem bliżej ciebie, wiem nie opuścisz mnie,
Czy skończę w piekle czy w niebie na pewno z ręki twej.
Utulasz mnie lekko co noc, ocierasz się o mnie, jak cień.
Ty, która mnie nie zapomnisz. Pani mojego życia – śmierć.

Zza firanek nieboskłonu Bóg człowieczka kopie w dupę.
Wstaje biedak, choć dla pana jest zabawką, żywym trupem.
Zagubionym w gąszczu własnych pragnień, snów,
W plątaninie jednokierunkowych, nieraz ślepych dróg,
Czeka na cud, choć po tylu latach wciąż na marne wie
Cuda nie zdarzają się. Oj nie.

Nie wierz nigdy w lata szczęścia,
Szczęście bardzo krótko trwa,
Jakby splunąć, złapać muchę,
Reszta szarość, bezsens, płacz.
Przechodzimy obok szczęścia,
Niczym ślepcy obok kina.
Dni mijają, my mijamy,
Lata płyną, szczęście mija… (bokiem)

Nic mnie nie trzyma tu, nic mnie nie ciągnie tam,
Siadam okrakiem na bombie czekając na wielkie baam!
Zdesperowany z wysiłkiem podpalam cieniutki lont.
Trzask tartej o draskę zapałki. Czy długo będzie trwał lot?
Mam dość chaosu, destrukcji, pogoni za kasą, dość zła.
Dążę do ciszy, spokoju, a cisza, to z piachu dach.
A spokój, to kilka desek, robaki i czeluść bez dna,
Jedynym wyjściem jest śmierć, więc niech nadejdzie to baam!

Widzisz, to inaczej miało być…
Widzisz, to dziś…
Dookoła cmentarz nie załatwionych spraw…
Niespełnionych nadziei, płacz…
Ja obok udając, że czuję sens uśmiecham się.
W sarkofagu myśli mych szczęścia pył.
A pamiętasz, co mówiłem ci?
Więc zapomnij. To nie prawda. Nic.
Wciąż oplata mnie obłędu sieć.
Odpadam. Nie ma miejsc. Brak miejsc.
Ileż razy pisałem to, że odpadam?
I co? Znów dno. Dół. Dno.
Przechodzę obok dni nie czując nic.
To wegetacja, tak brakuje sił,
Radości życia. Więc po co… Po co żyć?

Nie ufaj niewinnym oczom, nie wierz nikomu, ten kram
Stworzony jest dla kanalii, macherów, oszustów i zła.
Nie unoś się za wysoko, nie sięgaj myślą do chmur,
Nie bujaj głową w obłokach, a mniejszy czeka cię ból.
Spadanie na twardą ziemię, w czarny, głęboki dół…
Nie wznoś się za wysoko i tak wylądujesz tu.
Kiedy zrozumiesz wreszcie na czym polega ta gra,
Zostanie jeden komentarz: Popierdolony jest świat.